Flyeren maar!

Het is alweer twee weken geleden dat mijn boek is uitgekomen, en sindsdien ben ik flink bezig geweest met promoten, promoten en nog eens promoten. Vandaag bijvoorbeeld had ik een interview bij de lokale omroep van mijn woonplaats en vorige week had ik ook twee gesprekken: één voor het lokale weekblad en één voor het audiomagazine Horizon. Voor mijn boek ‘De strijd tegen het dagelijks leven’ verscheen, zag ik als een berg op tegen al die promotie die ik moest doen. Niet omdat ik er geen tijd in wilde steken, maar meer omdat ik het erg moeilijk vind om mijn boek ‘op te dringen’ aan met name onbekende mensen. Tegelijkertijd wist ik dat het er bij hoort, anders kun je net zo goed géén boek uitgeven. Mensen moeten het weten, ze moeten je kunnen vinden.

Ironisch eigenlijk, als je bedenkt dat ik een mediaopleiding volg en later graag iets in de marketing wil doen. En dan het liefst iets met promotionele activiteiten rondom kleine bedrijven. Zo’n boek is dan een mooie oefening, zou je denken. Zeker bij zo’n kleine uitgeverij, waarbij ze de auteur aanwijzen als de ambassadeur van het eigen boek. Het is ook niet zo dat ik het niet leuk vind om te doen. Waar ik erge moeite mee heb, en dat is soms nog een grotere belemmering voor me dan mijn slechte zicht, is het contact maken met mensen. Ik zal niet snel, zeker niet met vreemden, een gesprek beginnen. Niet omdat ik het niet fijn vind om te praten, gedachten uit te wisselen, maar omdat ik het eng vind. Iedereen is zo anders, iedereen reageert dus ook weer anders op elkaar.

En dat heeft mij een imago van stille, terughoudende tiener opgeleverd. Ten minste, ik ga er vanuit dat mensen mij zo zien en ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen. Ik ben zo’n persoon die laat of niet teruggroet wanneer iemand in het voorbijgaan ‘hoi’ tegen me roept, omdat ik niet zeker weet of die groet aan mij geadresseerd is. Voor hetzelfde geld is die persoon aan het bellen of ziet ie een bekende aan de overkant van de straat, je weet nooit.

Om nog een voorbeeldje te stellen: van middag ben ik met mijn vader langs de deuren gegaan om flyers in de brievenbussen te stoppen. Dit ook ter promotie van mijn boek. Ik was erg schuchter, onredelijk bang dat er plotseling iemand naar buiten zou komen bij een deur waar ik net een flyer in de brievenbus deed. Waarom zou dat erg zijn? Geen idee. Ik weet dat mijn angsten onredelijk en een beetje raar zijn, maar dat is bij wel meer angsten het geval. Overigens is mij opgevallen hoeveel verschillende soorten brievenbussen er zijn. Je hebt brievenbussen met twee kleppen en harde, ruwe borstels om de gure wind tegen te houden, brievenbussen met twee kleppen en zonder borstels, brievenbussen naast de deur… Het was soms nog een hele klus om de brievenbus te vinden. En ja, ik natuurlijk gehaast zoeken, bang dat iemand me zag stuntelen.

Ik weet niet meer zeker of ik die angsten, die eigenaardige trekjes van mijn persoonlijkheid, in mijn boek heb verwerkt. Ik weet wel dat ik veel andere dieper liggende emoties heb blootgelegd, hoewel de karakters in het boek geen spiegelbeeld van mij zijn. De vier verhalen waaruit het bestaat heb ik ook niet beleefd, in ieder geval niet volledig. Er zitten echter wel elementen in die mij opvallen en ergeren, zoals de schrokkende ontoegankelijkheid van overheidsgebouwen.