Alleen

Ik las vanochtend een artikel op RTL Nieuws dat mij stof tot nadenken gaf. Het was een oproep, een noodkreet bijna, van de 21-jarige Larissa, die door haar beperking weinig sociale contacten heeft en hierdoor een sterk gevoel van eenzaamheid ervaart. Graag zou ze in contact komen met mensen in de buurt om daar leuke dingen mee te gaan doen. Ze is niet slechtziend zoals ik, maar of je nu een fysieke, verstandelijke of zintuigelijke beperking hebt, de kans om in een isolement te raken is groter als je ‘iets mankeert’. Het is niet leuk, bijna een taboe, maar het is helaas zo. Het hoeft natuurlijk niet, maar ik heb het zien gebeuren.

Het artikel liet me nadenken over iets waar ik bijna nooit bij stilsta: eenzaamheid. Ik zelf voel me nooit eenzaam, en dat komt echt niet omdat ik iedere dag omringd wordt door hordes mensen. Nee hoor, ik breng mijn vrije dagen vaak alleen op mijn kamer door; lezend, schrijvend of studerend. Ik gebruik WhatsApp, Facebook en FaceTime om in contact te staan met de buitenwereld, en daar voel ik me helemaal prima bij. Het is trouwens echt niet zo dat ik nooit afspreek, vaak zat, maar lang niet iedere dag.

Alleen zijn en eenzaamheid worden vaak door elkaar heen gebruikt, maar er zit verschil in. Je kunt je ook eenzaam voelen in een hele menigte, bijvoorbeeld als iedereen je negeert. Ik zit vaak zat alleen op mijn kamer, en voel ik me dan eenzaam? Nee, totaal niet. Ik heb natuurlijk ook genoeg te doen en ik denk dat eenzaamheid ook voortkomt uit verveling. Ik verveel me eigenlijk nooit, vind altijd wel iets om me bezig te houden. Als ik geen zin heb om te studeren of er zijn geen studieopdrachten meer, dan ga ik schrijven. Als ik geen inspiratie heb, zet ik Netflix aan, ga ik Skypen of verlies ik me in een goed boek.

En je moet me maar op mijn woord geloven. Mensen geven namelijk niet graag toe dat ze eenzaam zijn. Dat Larissa er via RTL voor uitkwam bewijst dat ze óf heel sterk, óf heel wanhopig is. Ik hoop in ieder geval dat ze nu wat meer vrienden in de buurt vindt, waarmee ze leuke dingen kan doen. En wie weet wordt eenzaamheid wat bespreekbaarder. Eenzaamheid komt overigens vaker voor bij jongeren dan bij ouderen, al zou je het tegendeel verwachten. Jongeren hebben vaak last van schommelende emoties en moeite om hun plek te vinden, omdat ze nog in ontwikkeling zijn en niet altijd weten wat ze willen. Voor mensen met een beperking lijkt dit stille fenomeen dichter op de loer te liggen, maar nogmaals: dit geldt voor lang niet alle beperkte jongeren.